باسمه تعالی
حقیقت
+ چقدر احساساتی هستی؟
- به نظر خودم خیلی احساساتی هستم، اما فیدبکی که از دیگران دارم این هست که چندان
احساساتی نیستم! به خاطر اینکه معمولا احساسات خودم را بروز نمی‌دهم.
+ از چی پشیمانی؟
- طبیعتا بعضی چیزها هستند که وقتی به یادشان میفتم، تمام وجودم از پشیمانی می‌سوزد.
اگر بخواهم تک تک نام ببرم، باید به خیلی چیزها اشاره کنم، خیلی... اما به همه این
تلخی‌ها به چشم تجربه نگاه می‌کنم و الان از اینکه آنها را انجام داده‌ام خوشحالم...
باسمه تعالی
من آدم متفاوتی می‌شدم اگر...!
می‌گویم: بعضی وقت‌ها که به گذشته اندکم نگاه می‌کنم، می‌بینم
که در مراحلی سرنوشتم بر اساس چه کنش‌های کوچک و ریزی شکل گرفته است.
"احساسی" زودگذر، یک "آری" یا یک "نه"، یک
"تصمیم" که پایه‌هایش مشخص نیستند. یک "دیدار" ، یک
"جاذبه" ناخودآگاه که هیچ‌وقت دلیلش را نفهمیده‌ای. رفتارهایی بر اساس یک "احتمال"، فقط یک
"شاید" ساده!!!
باسمه تعالی
سکوت و قلب ترسناک
نمی‌دانم باید چیزی بگویم یا نه؟ آیا سکوت خود می‌تواند گویای تمام احساساتی باشد که در درون من وجود دارد؟
سکوت هیچ وقت علامت رضایت نبوده است. یک حس ترس است. ترس از دست دادن رضایت‌های حداقلی.
سکوت، تلاش آزمندانه‌ای است در جهت احیای امیدی از دست رفته. امیدی نه سفید رنگ، بلکه ظلمانی و یاس‌آور.
سکوت همان آرامش قبل از طوفان است، آن آتش زیر خاکستر...
سکوت، ترس است. ترسی که انسان نسبت به قلب خود دارد. آری، انسان وقتی از قلب خود بترسد، سکوت می‌کند.
باسمه تعالی
گهواره جهل در فضای عدم
"عدم" اگر "وجود" داشته باشد، تماما
سفیدی‌ست، اوج آرامش و خوش‌بختی...
"عدم" چنان لطافتی دارد که می‌خواهی تو را به آغوش بکشد. می‌خواهی جزیی
از آن شوی، در اعماق آن گم شوی و دیگر خودت را پیدا نکنی.
"جهل" یک گهواره است که چون کودکی در هوای مطبوع آن و لطافت ظلمانی آن
به خوابی آرام فرو می‌روی.
"جهل" گهواره‌ایست به رنگ سیاه مطلق، در فضای عدم. باید در آن خوابید و بیدار نشد که اگر بیدار شوی و سیاهی مهدت را ببینی، اگر بیدار شوی و ظلمت بسترت را دریابی، به "وجود" آمده‌ای.
"وجود" در بستری از "جهل و تاریکی"
باسمه تعالی
SSN vs Sharif Club
خیلی وقت پیش مطلبی را درباره باشگاه شریف و کانال تلگرامی آن نوشته بودم. اینجا را بخوانید.
انتقاداتی که ما به عنوان جمعی از فعالین دانشجویی دانشگاه
صنعتی شریف به این کانال داشتیم، باعث شد که اقدام به تاسیس کانال جدیدی به نام SSN که مخفف Sharif Students News نماییم.
اما به قول آقای احتسابی (موسس کانال شریف کلاب): نه هر که آینه سازد، سکندری
داند!!!
باسمه تعالی
مرض {}ناله در فضای مجازی
درباره تلگرام و عکسهایی که بعضا دوستان و آشنایان برای اکانتشان انتخاب میکنند، دو سوال دارم:
باسمه تعالی
چپ اسلامی
با شنیدن خبر رد صلاحیت احمدی نژاد، حس عجیبی به من دست داد که هیچ وقت فکر نمیکردم دچارش شوم. ناراحت نبودم، اما خوشحال هم نه.
طرفداران احمدی نژاد تنها کسانی بودند که فکر میکردم فضای ذهنی من با آنها تا حد زیادی آشناست.
از تحلیلهایشان خوشم می آمد. از روحیه #ضد_سیستمی که داشتند. از اینکه دوست داشتند ساختارها را بشکنند. این چیزها را درونشان دوست داشتم.
از هم صحبتی با آنها لذت میبردم، چون این حس را داشتم که بین جریانهای سیاسی موجود، فقط اینها هستند که #مردم واقعا برایشان مهم هستند و واقعا #منطقی صحبت میکنند و برای سوالهایی که میپرسم جواب دارند.
اگر دکتر تایید صلاحیت میشد، #جدا به او رای میدادم. ولی خب نشد.
((دقت کردید همه فعلهایم ماضی بود؟ برای خودم هم عجیب است))
حالا ما ماندیم و دو جریان راست مسخره. یکی #آزادی_هراس، آن یکی هم #لیبرال.
هر دو هم به شدت #امنیتی و همراه با پایبندی بی چون و چرا به #سیستم.
#سیستم ، وقتی #انعطاف_پذیر نباشد، وقتی بخاطر اینکه در ویترین قرار گرفته نمیتوان آن را خوب #چکش_کاری کرد چون میشکند، چقدر #زشت است. حالم به هم میخورد، اَه!
حالا شما بگویید، #من_چپ چه کار کنم؟
باسمه تعالی
بیا ببخشا یا برو جفا کن؟؟؟
حتی تصور این که در آخر قرار باشد که این همه پوچی گریبانت را بگیرد، حقیقتا ترسناک است.
چرا مولانا اینگونه صحبت می‌کند؟ با کیست؟ چه می‌گوید؟ چه دردی دارد؟
یعنی به انتها برسی و فقط موج سودا؟
یعنی به انتها برسی و برایت مهم نباشد که "بیا ببخشا یا برو جفا کن"
نمی‌دانم.
باسمه
تعالی
دنده عقب
چند وقت پیش داشتم با یکی از رفقا درد دل میکردم.
نمی‌دانم تا به حال این اتفاق برای شما افتاده که بعد از مدتی که برای رسیدن به یک هدف ] که حداقل به نظر خودتان متعالی است [، درگیر یک مسیر و راه می‌شوید، یک لحظه به خودتان می‌آیید و می‌بینید مسیری که قرار بود شما را به آن برساند، خودش به هدف شما تبدیل شده.
اینکه این حس را بفهمید و بپذیرید و آن را باور کنید، تلخ است. اما چاره‌ای نیست...
خود من به شدت مبتلای این قضیه هستم. بعد
از مدتی یادم می‌رود که چه بود و چه شد که الان اینجا و در این مرحله هستم. اصلا
هدفم چه بود که قدم در این مسیر گذاشتم؟ با خودم چه آرمان‌هایی داشتم؟ می‌خواستم
به چه چیزهایی پایبند باشم؟
بدبختی هم غالبا همین است. این است که یکدفعه جای فرم و محتوا عوض می‌شود. یعنی
فرم تبدیل به محتوا می‌شود.
در مسیر می‌روی و می‌روی و پیشرفتی هم که داشته‌ای، کاملا مشهود است. ولی نه، انگار یک جای کار می‌لنگد. آنطور که باید باشد، نیست.
حرکت دارم، راکد نیستم... اما شاید دارم دنده عقب می‌روم. { توجه کنید که دنده عقب رفتن، لزوما بد نیست و همین است که کار را سخت می‌کند!!!}
باسمه
تعالی
تریبون آزاد
مسئله جنسیت در ایران امروز
روز دوشنبه مورخ ۱۳۹۶/۱/۲۱ چهارمین تریبون آزاد جامعه اسلامی شریف با موضوع "مسئله جنسیت در ایران امروز" در دانشگاه شریف و زیر برج ساختمان ابن‌سینا این دانشگاه برگزار شد.
سوخت، همین را می‌توانم بگویم. فرصت خوبی بود برای بچه‌های مذهبی و دغدغه‌مند که بیایند و حرف‌هایشان را درباره این موضوع بزنند. بیایند و انحصار حرف زدن درباره این مسئله را از دست انجمن اسلامی دانشگاه بگیرند. اما نیامدند. فرصت را از دست دادند.
چرا بچه‌مذهبی‌ها در این تریبون‌ها شرکت نمی‌کنند؟ چرا فرصت‌ها را از دست می‌دهند؟ چرا منفعلانه برخورد میکنند؟
